Ένας καλός φίλος,έφυγε

Πέρασε καιρός από τότε που ο Γιάννης έφυγε από κοντά μας και όμως όλα φαίνονται τόσο νωπά και αληθινά.

Ήταν Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009. Τα Γιαννιώτικα τηλεοπτικά κανάλια ανακοινώνουν από τα δελτία ειδήσεων τον αιφνίδιο θάνατο, από πτώση σε χαράδρα, του οδηγού της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Ιωάννη Λαγού.

Η Πανεπιστημιακή κοινότητα ξαφνιάζεται, η κοινή γνώμη παγώνει, η οικογένειά του, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί του, στο άκουσμα της είδησης απορημένοι σαστίζουν.

Καταχείμωνο, μ’ ένα άλλο καλό του φίλο, είχε πάει για πεζοπορία στο βουνό. Διαβαίνοντας το μονοπάτι παραπάτησε γλίστρησε στο παγωμένο χιόνι, κατρακύλησε στην απόκρημνη χαράδρα και πήγε εκατοντάδες μέτρα κάτω. Στην ανεξέλεγκτη πορεία δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Άφησε την τελευταία του ανάσα στις χιονισμένες και απότομες πλαγιές του Μιτσικελιού. Έτσι άξαφνα και αναπάντεχα αποχωρίστηκε τούτο τον κόσμο που τόσο αγαπούσε.

Η ζωή του εδώ τελείωσε, έσβησε το καντήλι του. Έφυγε, πήγε εκεί που όλοι κάποτε θα πάμε.

Ήμασταν συνομήλικοι και φίλοι καρδιακοί με το Γιάννη, δεμένοι από τα παιδικά μας χρόνια με φιλία αληθινή που ο χρόνος δεν την πάλιωσε, αντίθετα της πρόσθεσε αξία και αυτό μου έδωσε το δικαίωμα να γνωρίσω πολύ καλά το χαρακτήρα του.

Ήταν ήρεμος και ευγενικός, φιλήσυχος και βολικός, καλόκαρδος και εξυπηρετικός, ειλικρινής και εργατικός. Είχε αυτονομία σκέψης, και συναίσθημα ψυχής, διέθετε καλοσύνη και εντιμότητα.

Συνεπής στη δουλειά του, με γνήσιο χαμόγελο, ήταν πάντα πρόθυμος και έτοιμος για όλα. Αγαπούσε αυτό που έκανε και ένιωθε ευχαριστημένος γι’ αυτό που ήταν.

Είχε στόχους και με πρόγραμμα υλοποιούσε τις αποφάσεις του.

Τον συγκινούσε η ζωή του χωριού αλλά και η ομορφιά της πόλης. Συμπαθούσε τον κάμπο αλλά και το βουνό. Του άρεγε η οδήγηση αλλά και το περπάτημα.

Ήταν νοσταλγός της υψηλής κορυφής. Δε μπορούσε τα χαμηλά γι’ αυτό δεν τον κούραζε ποτέ ο κόπος της ανηφοριάς.

Λάτρευε τις προκλήσεις και έμπαινε στον πειρασμό του κινδύνου. Καταργούσε με την ανδρεία καρδιά του τους περιορισμούς και βοηθούσε τους συνανθρώπους του.

Αγαπούσε τη ζωή και βιαζόταν να ζήσει την κάθε της στιγμή λες και ήξερε ότι θα τελειώσει γρήγορα.

Υπόδειγμα καλού συζύγου και άριστου οικογενειάρχη, με αρχές και αξίες πάλευε για το καλό των παιδιών του και του σπιτιού του.

Έφυγε όμως νωρίς. Η απουσία του άφησε κενό σε όλους μας.

Καλή αντάμωση, καλέ μας φίλε και μέχρι τότε θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμάμε.



Δ. Φ.